Άρθρο της Γενικής Διευθύντριας - Εκδότριας της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΑΣΤΟΡΑ
Τώρα που τα πράγματα στρίμωξαν ο “αντιεξουσιαστής της εξουσίας” άφησε πίσω τους νεωτερισμούς και τα πειράματα με τα δήθεν πολιτικά άφθαρτα πρόσωπα και εμπιστεύτηκε τις λεγόμενες παλιοσειρές. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα του χθεσινού ανασχηματισμού ο οποίος μας προέκυψε μετά την αποτυχία της προσπάθειας δημιουργίας μιας κυβέρνησης εθνικής συνενόησης.
Κι αφού η συνεργασία με τη ΝΔ δεν του βγήκε ο κ. Παπανδρέου έκανε αυτό που έλεγε τόσες μέρες...προχώρησε μόνος του. Για την ακρίβεια προχώρησε με το παλιό ΠΑΣΟΚ καλώντας τους έμπειρους πολιτικούς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Με το μνημόνιο σαν μέγγενη να σφίγγει το λαιμό του Έλληνα, με τους εργαζόμενους συνεχώς στο πεζοδρόμιο και με την κοινωνία αγανακτισμένη στις πλατείες δεν είχε άλλη λύση παρά να αναθέσει το δύσκολο έργο σε αυτου΄ς που έχουν την ανάλογη εμπειρία.
Και πράγματι η σύνθεση αυτής της κυβέρνησης είναι τέτοια που δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον πως στο πίσω μέρος του μυαλού του ο κ. Παπανδρέου έχει και τις εκλογές και δεύτερον πως αντί να αλλάξει ο Γιώργος το ΠΑΣΟΚ άλλαξε το ΠΑΣΟΚ το Γιώργο...
Όσον αφορά στο πρώτο σκέλος είναι πασιφανες πως το κυβερνητικό σχήμα είναι προεκλογικό. Παλιές καραβάνες της πολιτικής σκηνής έχουν την εμπειρία να διαχειριστούν έτσι τις προβληματικές καταστάσεις και να ξαναστήσουν τις σπασμένες γέφυρες του ΠΑΣΟΚ με την κοινωνία αλλά και με τη βάση του κόμματος. Πρώτος και καλύτερος ο Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος από την πρώτη στιγμή τάχθηκε κατά της κυβερνητικής σταρτηγικής στην οικονομία και πολλες φορές, ακόμη κα πρόσφατα, έλεγε πως χρειάζεται ένα άλλο μείγμα πολιτικής. Μάλιστα και στο υπουργικό συμβούλιο είχε συγκρουστεί με τον προκάτοχό του πλέον Γ.Παπακωνσταντινου. Αυτός λοιπόν ο πολιτικός, ο οποίος πέραν από τη δύσκολη θέση του επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου έχει στις πλάτες του και την Αντιπροεδρία, έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει με διαφορετικό τρόπο τους πράσινους ψηφοφόρους αλλά και τους αντάρτες του κόμματος. Ο Βενιζέλος, όπως και ο Ρέππας και ο Παπαιωάννου μιλούν με την κοινωνία καθόλη τη διάρκεια που το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην εξουσία. Δεν ήταν ποτέ εγκλωβισμένοι σε γραφεία. Έχουν τον τρόπο να πλησιάσουν και να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη του πολίτη, είτε αυτός υπήρξε “σύντροφος” είτε όχι. Οι παλιές καραβάνες ξέρουν επίσης πως να χειριστούν τους εργατοπατέρες χωρίς να έρθουν σε ευθεία σύγκρουση μαζί τους.
Οσον αφορά στο δεύτερο σκέλος, αυτό της αλλαγής του Γιώργου, είναι προφανές πως ο κ. Παπανδρέου αντελήφθει πως οι....παρέες δε γράφουν πάντα ιστορία. Έτσι ενώ αρχικά μας έλεγε πως είχε την πρόθεση να κάνει την Ελλάδα “Δανία του Νότου” και να διαπαιδαγωγήσε τον Έλληνα με συνεργάτες από το γυμναστήριο ή κολλητούς του συνειδητοποίησε τελικά πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε μεταμοντέρνο κόμμα μόνο και μόνο επειδή ο ίδιος δεν πίστευε στην παραδοσιακή μορφή του κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του παρά μόνο θυμόταν τα “σοσιαλιστικά” συνθήματα όταν στριμωχνόταν ή όταν είχε ανάλογο ακροατήριο. Οι ιδέες για μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ σε ένα νέο...χαριτωμένο κόμμα απέτυχαν στην πράξη και ηττημένος από τον ίδιο το χαρακτήρα του κόμματος, του οποίου ηγείται όχι γιατί είναι ο αξιότερος αλλά γιατί υπήρξε “γιος του αφεντικού”, ο κ. Παπανδρέου επέστρεψε στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή των πασόκων υπουργών που έχουν αποκτήσει “γαλόνια” τόσα χρόνια υπηρετώντας τον παπανδρεισμό αρχικά ή το σημιτικό εκσυγχρονισμό κατόπιν.
Πέρα από όλα αυτά ο κ. Παπανδρέου με τον ανασχηματισμό αναβάθμισε στελέχη, τα οποία έδειξαν πως έχουν κάποια δυναμική και μάλιστα κάποια εκ των οποιων είχαν αποστασιοποιηθεί από τα καμώματα των μαθητευόμενων μάγων του οικονομικού επιτελείου. Πέρα από τον Βαγγέλη Βενιζέλο , υπερυπουργός έγινε και ο Χρυσοχοϊδης, ο οποίος μπορεί να μην πήρε το χαρτοφυλάκιο της Οικονομίας, όπως είχε εκτιμήσει η στήλη, αλλά υπό την εποπτεία του έχει και την ανάπτυξη και την ναυτιλία. Υπερυπουργός και ο Ανδρέας Λοβέρδος, υπερυπουργός και ο Δημήτρης Ρέππας, ο οποίος πρώτος είχε πει “μην κουνάμε το δάχτυλο στο λαό γιατί θα μας κουνήσει τα πέντε”.
Τέλος ο κ. Παπανδρέου με τον ανασχηματισμό βόλεψε στο υπουργικό σχήμα και κάποιους εκ των διαμαρτυρομένων. Κουκουλόπουλος, Δριβελέγκας, Σπηλιόπουλος βρήκαν υπουργική θέση εξαργυρώνοντας τρόπον τινά την έντονη κριτική τους στην κυβέρνηση.Οπως ακριβώς είχε συμβεί πριν κι από τον προηγούμενο ανασχηματισμό όταν ο Χρ.Παπουτσής ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος τότε ξεσπάθωνε συχνά πυκνά κα τά του οικονομικού επιτελείου και κατόπιν αφού μπήκε στην κυβέρνηση έπαυσε πυρ.
Με αυτό λοιπόν το κυβερνητικό σχήμα θα πορευτεί το επόμενο διάστημα ο τόπος. Περιθώρια για περιόδους χάριτος δεν υπάρχουν. Κάθε στιγμή που περνάει είναι καταλυτική για το μέλλον της Ελλάδας. Αν αυτή η κυβέρνηση θα έχει μακρύ βίο ή αν θα περιοριστεί σε λίγους μήνες παρουσίας θα το δείξει ο χρόνος. Τα προβλήματα όμως παραμένουν τα ίδια. Τα πρόσωπα λίγο ως πολύ επίσης τα ίδια. Ο τρόπος αντιμετώπισης πρέπει να αλλάξει βέβαια. Κι ασφαλώς κι αυτή όπως και κάθε κυβέρνηση θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.
Τώρα που τα πράγματα στρίμωξαν ο “αντιεξουσιαστής της εξουσίας” άφησε πίσω τους νεωτερισμούς και τα πειράματα με τα δήθεν πολιτικά άφθαρτα πρόσωπα και εμπιστεύτηκε τις λεγόμενες παλιοσειρές. Αυτό είναι το βασικό συμπέρασμα του χθεσινού ανασχηματισμού ο οποίος μας προέκυψε μετά την αποτυχία της προσπάθειας δημιουργίας μιας κυβέρνησης εθνικής συνενόησης.
Κι αφού η συνεργασία με τη ΝΔ δεν του βγήκε ο κ. Παπανδρέου έκανε αυτό που έλεγε τόσες μέρες...προχώρησε μόνος του. Για την ακρίβεια προχώρησε με το παλιό ΠΑΣΟΚ καλώντας τους έμπειρους πολιτικούς να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά. Με το μνημόνιο σαν μέγγενη να σφίγγει το λαιμό του Έλληνα, με τους εργαζόμενους συνεχώς στο πεζοδρόμιο και με την κοινωνία αγανακτισμένη στις πλατείες δεν είχε άλλη λύση παρά να αναθέσει το δύσκολο έργο σε αυτου΄ς που έχουν την ανάλογη εμπειρία.
Και πράγματι η σύνθεση αυτής της κυβέρνησης είναι τέτοια που δείχνει δύο πράγματα. Πρώτον πως στο πίσω μέρος του μυαλού του ο κ. Παπανδρέου έχει και τις εκλογές και δεύτερον πως αντί να αλλάξει ο Γιώργος το ΠΑΣΟΚ άλλαξε το ΠΑΣΟΚ το Γιώργο...
Όσον αφορά στο πρώτο σκέλος είναι πασιφανες πως το κυβερνητικό σχήμα είναι προεκλογικό. Παλιές καραβάνες της πολιτικής σκηνής έχουν την εμπειρία να διαχειριστούν έτσι τις προβληματικές καταστάσεις και να ξαναστήσουν τις σπασμένες γέφυρες του ΠΑΣΟΚ με την κοινωνία αλλά και με τη βάση του κόμματος. Πρώτος και καλύτερος ο Ευάγγελος Βενιζέλος ο οποίος από την πρώτη στιγμή τάχθηκε κατά της κυβερνητικής σταρτηγικής στην οικονομία και πολλες φορές, ακόμη κα πρόσφατα, έλεγε πως χρειάζεται ένα άλλο μείγμα πολιτικής. Μάλιστα και στο υπουργικό συμβούλιο είχε συγκρουστεί με τον προκάτοχό του πλέον Γ.Παπακωνσταντινου. Αυτός λοιπόν ο πολιτικός, ο οποίος πέραν από τη δύσκολη θέση του επικεφαλής του οικονομικού επιτελείου έχει στις πλάτες του και την Αντιπροεδρία, έχει τη δυνατότητα να προσεγγίσει με διαφορετικό τρόπο τους πράσινους ψηφοφόρους αλλά και τους αντάρτες του κόμματος. Ο Βενιζέλος, όπως και ο Ρέππας και ο Παπαιωάννου μιλούν με την κοινωνία καθόλη τη διάρκεια που το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στην εξουσία. Δεν ήταν ποτέ εγκλωβισμένοι σε γραφεία. Έχουν τον τρόπο να πλησιάσουν και να κερδίσουν ξανά την εμπιστοσύνη του πολίτη, είτε αυτός υπήρξε “σύντροφος” είτε όχι. Οι παλιές καραβάνες ξέρουν επίσης πως να χειριστούν τους εργατοπατέρες χωρίς να έρθουν σε ευθεία σύγκρουση μαζί τους.
Οσον αφορά στο δεύτερο σκέλος, αυτό της αλλαγής του Γιώργου, είναι προφανές πως ο κ. Παπανδρέου αντελήφθει πως οι....παρέες δε γράφουν πάντα ιστορία. Έτσι ενώ αρχικά μας έλεγε πως είχε την πρόθεση να κάνει την Ελλάδα “Δανία του Νότου” και να διαπαιδαγωγήσε τον Έλληνα με συνεργάτες από το γυμναστήριο ή κολλητούς του συνειδητοποίησε τελικά πως το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε μεταμοντέρνο κόμμα μόνο και μόνο επειδή ο ίδιος δεν πίστευε στην παραδοσιακή μορφή του κινήματος που ίδρυσε ο πατέρας του παρά μόνο θυμόταν τα “σοσιαλιστικά” συνθήματα όταν στριμωχνόταν ή όταν είχε ανάλογο ακροατήριο. Οι ιδέες για μεταμόρφωση του ΠΑΣΟΚ σε ένα νέο...χαριτωμένο κόμμα απέτυχαν στην πράξη και ηττημένος από τον ίδιο το χαρακτήρα του κόμματος, του οποίου ηγείται όχι γιατί είναι ο αξιότερος αλλά γιατί υπήρξε “γιος του αφεντικού”, ο κ. Παπανδρέου επέστρεψε στην παλιά δοκιμασμένη συνταγή των πασόκων υπουργών που έχουν αποκτήσει “γαλόνια” τόσα χρόνια υπηρετώντας τον παπανδρεισμό αρχικά ή το σημιτικό εκσυγχρονισμό κατόπιν.
Πέρα από όλα αυτά ο κ. Παπανδρέου με τον ανασχηματισμό αναβάθμισε στελέχη, τα οποία έδειξαν πως έχουν κάποια δυναμική και μάλιστα κάποια εκ των οποιων είχαν αποστασιοποιηθεί από τα καμώματα των μαθητευόμενων μάγων του οικονομικού επιτελείου. Πέρα από τον Βαγγέλη Βενιζέλο , υπερυπουργός έγινε και ο Χρυσοχοϊδης, ο οποίος μπορεί να μην πήρε το χαρτοφυλάκιο της Οικονομίας, όπως είχε εκτιμήσει η στήλη, αλλά υπό την εποπτεία του έχει και την ανάπτυξη και την ναυτιλία. Υπερυπουργός και ο Ανδρέας Λοβέρδος, υπερυπουργός και ο Δημήτρης Ρέππας, ο οποίος πρώτος είχε πει “μην κουνάμε το δάχτυλο στο λαό γιατί θα μας κουνήσει τα πέντε”.
Τέλος ο κ. Παπανδρέου με τον ανασχηματισμό βόλεψε στο υπουργικό σχήμα και κάποιους εκ των διαμαρτυρομένων. Κουκουλόπουλος, Δριβελέγκας, Σπηλιόπουλος βρήκαν υπουργική θέση εξαργυρώνοντας τρόπον τινά την έντονη κριτική τους στην κυβέρνηση.Οπως ακριβώς είχε συμβεί πριν κι από τον προηγούμενο ανασχηματισμό όταν ο Χρ.Παπουτσής ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος τότε ξεσπάθωνε συχνά πυκνά κα τά του οικονομικού επιτελείου και κατόπιν αφού μπήκε στην κυβέρνηση έπαυσε πυρ.
Με αυτό λοιπόν το κυβερνητικό σχήμα θα πορευτεί το επόμενο διάστημα ο τόπος. Περιθώρια για περιόδους χάριτος δεν υπάρχουν. Κάθε στιγμή που περνάει είναι καταλυτική για το μέλλον της Ελλάδας. Αν αυτή η κυβέρνηση θα έχει μακρύ βίο ή αν θα περιοριστεί σε λίγους μήνες παρουσίας θα το δείξει ο χρόνος. Τα προβλήματα όμως παραμένουν τα ίδια. Τα πρόσωπα λίγο ως πολύ επίσης τα ίδια. Ο τρόπος αντιμετώπισης πρέπει να αλλάξει βέβαια. Κι ασφαλώς κι αυτή όπως και κάθε κυβέρνηση θα κριθεί εκ του αποτελέσματος.
