Άρθρο της Γενικής Διευθύντριας - Εκδότριας της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΑΣΤΟΡΑ
Ζούμε σε μια εποχή που δυστυχώς για όλα σχεδόν επικρατεί η λογική του παραλόγου. Οι μετρήσεις των διαθέσεων της κοινής γνώμης δεν μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση.
Εδώ και πολύ καιρό τόσο η εγκυρότητα όσο και η αξιοπιστία των δημοσκοπήσεων είναι αμφιλεγόμενες. Στις μέρες όμως που διανύουμε με τη μισή Ελλάδα είτε να βρίσκεται στους δρόμους είτε να ετοιμάζεται να σηκωθεί από τον καναπέ οι δημοσκοπήσεις έχουν μετατραπεί σε αντικείμενο χλευασμού από την κοινωνία αφού επιμένουν να εξάγουν συμπεράσματα, τα οποία έχουν να κάνουν με το υπάρχον προβληματικό πολιτικό σύστημα αγνοώντας τα μηνύματα των καιρών, τα οποία είναι και πιο πολύπλοκα από τα ερωτήματα που τίθενται στις περισσότερες εξ αυτών και ασφαλώς σοβαρότερα από την δημοφιλία του ενός ή του άλλου πολιτικάντη.
Αλήθεια υπάρχει κανείς άλλος σε αυτόν τον τόπο πέραν των κομματικών επιτελείων και των φλύαρων λιμοκοντόρων της ενημέρωσης που να ενδιαφέρεται για τις δημοσκοπήσεις με τη μορφή που αυτές έχουν σήμερα; Όταν δεν έχεις εξασφαλισμένα τα προς το ζην, όταν δεν έχεις γάλα για το παιδί σου, όταν δεν έχεις αύριο, όταν χάνεις τη δουλειά σου, όταν σου στραπατσάρουν την αξιοπρέπεια και σε ταπεινώνουν συστηματικά, όταν αδυνατείς να τα βγάλεις πέρα τι μπορεί να σε νοιάζει η τάδε ή η δείνα δημοσκόπηση; Τι μπορεί να σε ενδιαφέρει κάθε έρευνα που επιδιώκει να σου υπαγορεύσει τι να πιστέψεις; Λες και δεν έχει κρίση ο μέσος Έλληνας…Λες και χρειάζεται τους δημοσκόπους να δημιουργήσουν κλίμα και να τον παρασύρουν. Ευτυχώς κάθε έρευνα κοινής γνώμης δεν είναι ίδια. Η εγκυρότητά της εξαρτάται και από την εταιρεία.
Πάντως σε κάποια πράγματα οι περισσότερες εκ των εταιρειών δημοσκοπήσεων συμφωνούν. Όπως για παράδειγμα στα πολύ χαμηλά ποσοστά του δικομματισμού. Ποσοστά τα οποία κατά περίπτωση δεν ξεπερνούν μαζί το μισό του εκλογικού σώματος. Με αυτά τα δεδομένα όταν έρχεται μια νέα έρευνα και δείχνει τα ποσοστά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να έχουν «αβγατίσει» τρόπον τινά, δημιουργεί αν μη τι άλλο απορίες.
Με τη μισή κοινοβουλευτική ομάδα του κυβερνώντος κόμματος στα… κάγκελα, με το παραδοσιακό ΠΑΣΟΚ να έχει βγει εδώ και καιρό στο αντάρτικο, με τους περισσότερους «συντρόφους» συνδικαλιστές να αποστασιοποιούνται (αν όχι να επιτίθενται ευθέως)από την κυβερνητική πολιτική πώς είναι δυνατόν να συγκεντρώνει η κυβέρνηση 27%;
Και την ίδια στιγμή από την άλλη πλευρά με τη δεξιά πολυδιασπασμένη, με πολλές διαγραφές, ακόμη περισσότερες μουρμούρες στο εσωτερικό για «ντιντήδες» κλπ, με πολλά άγνωστα πρόσωπα και αβέβαιες θέσεις πως είναι δυνατόν να έχει πειστεί το 31% του ελληνικού πληθυσμού; Δηλαδή πως είναι δυνατόν η ΝΔ να βρίσκεται μόνο δυόμιση μονάδες κάτω από το ποσοστό στο οποίο κατρακύλησε στις εκλογές του 2009, ενώ στο μεσοδιάστημα έχει περάσει από χίλια μύρια κύματα;
Δυστυχώς για τους ερευνητές της κοινής γνώμης ο κόσμος είναι πια πολύ περισσότερο… ψυλλιασμένος. Στην τελευταία δημοσκόπηση που δείχνει μπροστά τη ΝΔ με 4 μονάδες και υψηλά ποσοστά το… τρικ είναι πως το βασικό ερώτημα δεν έχει να κάνει με την πρόθεση ψήφου αλλά με εκτίμηση εκλογικής επιρροής. Με αυτόν τον τρόπο ανακατεύεται πολύ η τράπουλα και τα συμπεράσματα μπορεί να είναι και αυθαίρετα ως ένα βαθμό.
Γιατί τέτοια ποσοστά μπορεί να χρεώνονται στα δύο μεγάλα κόμματα μονάχα αν στις δυνάμεις τους έχουν μοιραστεί και οι αναποφάσιστοι. Αν έχει όμως συμβεί κάτι τέτοιο προφανώς και δεν αποτυπώνεται η πραγματική εικόνα.
Στην ιδία δημοσκόπηση καταγράφεται ένα ποσοστό αποχής της τάξεως του 38%; Δε θα έπρεπε να αποτελεί αυτό το βασικό συμπέρασμα; Γιατί αποσιωπάται το ποσοστό του ΚΑΝΕΝΑ ο οποίος μάλιστα βγάζει αυτοδύναμη κυβέρνηση; Στην παράσταση νίκης επίσης προβάλλεται η υπεροχή της ΝΔ έναντι του ΠΑΣΟΚ με 27 έναντι 22 και δεν προβάλλεται το 50 του ΚΑΝΕΝΑ!!!! Το ίδιο και για την καταλληλότητα για πρωθυπουργός. Τα ίδια και χειρότερα στο ερώτημα για την καλύτερη κυβέρνηση. Παράλληλα αποσιωπάται από τους περισσότερους το συντριπτικό ποσοστό εκείνων που δε θέλουν εκλογές.
Μετά από όλα αυτά γιατί θα πρέπει να δίνουμε τόση βαρύτητα στις επαναλαμβανόμενες δημοσκοπήσεις; Υπάρχει πιο έγκυρη δημοσκόπηση από την διαρκώς αυξανόμενη αποδοκιμασία του λαού η οποία καταγράφεται οργανωμένα ή ανοργάνωτα, με κινητοποιήσεις εργαζομένων ή με συγκεντρώσεις αγανακτισμένων;
Η πραγματικότητα λοιπόν είναι πιο περίπλοκη και πολυσύνθετη από τα «στεγνά» ερωτήματα της μιας ή της άλλης δημοσκόπησης. Δε θέλουμε λοιπόν δημοσκοπήσεις οι οποίες επιβάλουν τους όρους του πολιτικού παιχνιδιού αλλά δημοσκοπήσεις που απλώς καταγράφουν απόψεις και σκέψεις, οι οποίες κι αυτές ασφαλώς επηρεάζονται από τη χρονική στιγμή κατά την οποία τίθενται τα διάφορα ερωτήματα στον πολίτη. Δε θέλουμε δημοσκοπήσεις οι οποίες να παράγουν δεδομένα αλλά απλά να τα διαπιστώνουν.
