Άρθρο της Γενικής Διευθύντριας - Εκδότριας της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΑΣΤΟΡΑ
Εδώ που φτάσαμε χρειάζονται αντισυμβατικές κινήσεις για να σωθεί η παρτίδα. Μια από αυτές μπορεί να είναι μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων όπως αναφέραμε στο χθεσινό άρθρο. Μια τέτοια κυβέρνηση προσωπικοτήτων δεν έχει περιθώρια αποτυχίας. Είναι καταδικασμένη να πετύχει για το καλό της χώρας. Κι αν χρειαστεί να κάνει και συμβιβασμούς γιατί όχι...
Ένα προχθεσινό δημοσίευμα της άλλοτε ναυαρχίδας του ανθελληνισμού, των Financial Times, άνοιξε πολύ μεγάλη συζήτηση για τα όρια του ξένου παρεμβατισμού στην Ελλάδα. Συγκεκριμένα το δημοσίευμα των Financial Times ανέφερε σχετικά με τη χώρα μας πως οι ευρωπαίοι ηγέτες διαπραγματεύονται συμφωνία, η οποία θα μπορούσε να οδηγήσει σε μία πρωτοφανή-όπως τη χαρακτηρίζουν- εξωτερική παρέμβαση στην ελληνική οικονομία.
Συγκεκριμένα η συμφωνία μεταξύ άλλων θα περιλαμβάνει διεθνή συμμετοχή στην είσπραξη φόρων και ιδιωτικοποίηση κρατικών περιουσιακών στοιχείων, σε αντάλλαγμα για το νέο δανειακό πακέτο για τη χώρα μας.
Επικαλούμενοι πρόσωπο που συμμετέχει στις συζητήσεις, οι Financial Times ανέφεραν ότι το πακέτο θα περιλαμβάνει κίνητρα προς τους ιδιώτες κατόχους ελληνικών ομολόγων προκειμένου να επιμηκύνουν εθελοντικά το χρονοδιάγραμμα αποπληρωμής από την Αθήνα, καθώς και έναν ακόμα γύρο μέτρων λιτότητας.
Οι FT έλεγαν ακόμη πως οι αξιωματούχοι που συμμετέχουν στις συζητήσεις ευελπιστούν ότι τα μισά από τα 60-70 δισ. ευρώ που χρειάζεται η Ελλάδα, μπορούν να προέλθουν χωρίς νέα δάνεια.
Κάποιοι μπορεί να βιαστούν να μιλήσουν για ξεπούλημα, για απαράδεκτη παρέμβαση στα εσωτερικά μας και άλλα τέτοια. Μια κυβέρνηση προσωπικοτήτων οφείλει να βρίσκεται πάνω από τις τυχόν λαϊκιστικές κορώνες. Αν οι ξένοι μπορούν να μαζέψουν καλύτερα τους φόρους δε φταίνε αυτοί που είναι πιο αποτελεσματικοί αλλά φταίνε οι Έλληνες που μέχρι τώρα δεν το έκαναν. Άρα μιας και ο χρόνος πιέζει, γιατί να μην μπουν ξένοι στους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, οι οποίοι ξένοι δε γνωρίζουν από φακελάκια, “δωράκια” και άλλα κόλπα που παρατηρούνται σχεδόν καθημερινά στην ελληνική φορολογική πραγματικότητα; Τι είναι πιο άδικο, να μπουν ξενοι και να μαζέψουν τους φόρους από εκείνους που δεν τους καταβάλουν συστηματικά ή να επιβάλλονται ολοένα και καινούριοι σε αυτούς που πληρώνουν τακτικά; Αν μπουν οι ξένοι δεν εξασφαλίζεται βεβαίως 100% η πολυπόθητη διαφάνεια, αλλά ποιος κατεργάρης Έλληνας επιχειρηματίας, ελεύθερος επαγγελματίας, καταστηματάρχης κλπ θα τολμήσει να προτείνει στον ξένο εισπράκτορα συναλλαγή κάτω από το τραπέζι;
Επομένως το να μπουν ξένοι στους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς δεν είναι απαραίτητα κακή ιδέα υπό την προϋπόθεση πως τον απόλυτο συντονισμό και τον έλεγχο της κατάστασης θα έχει η κυβέρνηση προσωπικοτήτων που θα δημιουργηθεί. Χωρίς την επισταμένη εποπτεία του ξένου «τελώνη» από μια σειρά προσώπων κοινής αποδοχής κανένα βήμα δεν μπορεί να γίνει προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν είναι τραγικό να συνεργαστείς με κάποιον ξένο όπου απέτυχε ο Έλληνας προκειμένου να κάνεις τη δουλειά σου, αλλά όχι και να τον μετατρέψεις σε γενικό κουμανταδόρο αναθέτοντάς του εν λευκώ ολόκληρους τομείς, όπως στην προκειμένη περίπτωση την είσπραξη των φόρων.
Το να χρησιμοποιήσεις τον ξένο ως εργαλείο δεν πρέπει να δαιμονοποιείται. Το να μάθεις πέντε πράγματα από αυτόν και να εφαρμόσεις τεχνικές που θα σου υποδείξει για συγκεκριμένους σκοπούς, όπως η είσπραξη των φόρων, μόνο οφέλη μπορεί να φέρει.
Κι αν τέλος πάντων υπάρχει φόβος για το που θα σταματούν οι αρμοδιότητες των ξένων ας σπεύσει εξ αρχής αυτή η νέα κυβέρνηση προσωπικοτήτων να νομοθετήσει για να προσδιορίσει μέχρι που ακριβώς θα φτάνει η δικαιοδοσία τους. Και βέβαια όχι απλώς να νομοθετήσει για να λέμε ότι υπάρχει ένας νόμος, αλλά να είναι έτοιμη να φρενάρει τυχόν διαθέσεις για περαιτέρω παρεμβάσεις των ξένων. Να θέσει δηλαδή ένα τέτοιο πλαίσιο ούτως ώστε να είναι εξασφαλισμένη σε κάθε περίπτωση. Για να μην βρεθεί καπελωμένη από τον κάθε αλλοδαπό τεχνοκράτη.
Με λίγα λόγια αυτό που υποστηρίζει η στήλη είναι πως για κάθε τι υπάρχει και ο σωστός μηχανισμός για να γίνει πράξη. Ο μηχανισμός του ΣΔΟΕ και του υπουργείου Οικονομικών απέτυχε παταγωδώς. Απέτυχε στο παρελθόν, απέτυχε και σήμερα παρά τις κατά καιρούς αλλαγές προσώπων. Με αποτέλεσμα την αδυναμία του μηχανισμού αυτού να βρει τα μεγάλα ψάρια της φοροδιαφυγής να την πληρώνει επί μονίμου βάσεως ο απλός πολίτης που έρχεται ολοένα και πιο συχνά πια αντιμέτωπος με νέους φόρους. Επειδή δηλαδή ο μηχανισμός των ελληνικών αρχών δε μπορεί να βρει και να τραβήξει το αυτί των κατά σύστημα φοροφυγάδων τι κάνει; Αυξάνει στους υπολοίπους τη φορολογία για να βγάλει τα σπασμένα. Αυτό όμως πέρα από άδικο είναι και επίφοβο καθώς η κοινωνία δεν έχει άλλες αντοχές. Η φορο-κόπωση είναι δεδομένη και το καζάνι έτοιμο να εκραγεί. Αν δεν υπάρξουν απτά αποτελέσματα με την είσπραξη των φόρων δεν υπάρχει τρόπος για να βρεθεί λύση στο μέγιστο πρόβλημα των οικονομικών της χώρας.
