Άρθρο της Γενικής Διευθύντριας - Εκδότριας της εφημερίδας «ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ», ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΜΑΣΤΟΡΑ
Επί ενάμιση περίπου μήνα οι αγανακτισμένοι δίνουν καθημερινά το παρόν στις πλατείες σ’ όλη την Ελλάδα. Από την πρώτη στιγμή όλες οι υγιείς δυνάμεις αυτού του τόπου αισθάνθηκαν πως οι κινητοποιήσεις αυτές κάτι μπορούν να αλλάξουν. Όλοι χαιρετίσαμε και στηρίξαμε το κίνημα των αγανακτισμένων. Ένα κίνημα για το οποίο χύθηκε πολύ μελάνι και αναπτύχθηκαν θεωρίες ολόκληρες για τον υπέρ-κομματικό και ακηδεμόνευτο χαρακτήρα του.
Ειδικά στο διαδίκτυο, από όπου ξεκίνησαν όλα, γινόταν κάθε μέρα πανηγύρι από εκφράσεις συμπαράστασης, ενώ τα blogs όχι απλώς αφιέρωσαν πολύ χώρο και χρόνο στηρίζοντας τους αγανακτισμένους αλλά έδιναν το σύνθημα της....επανάστασης και μιλούσαν για “άμεση δημοκρατία” και μας βομβάρδιζαν με το παράδειγμα της Απείρανθου Νάξου.
Σήμερα ενάμιση μήνα μετά το πρώτο σκίρτημα και την πρώτη μαζική κινητοποίηση το ερώτημα που γεννιέται είναι ένα:
Πόσα είναι αυτά που κέρδισε το κίνημα των αγανακτισμένων; Και η απάντηση αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι ευχάριστη για όσους συμμετείχαν σε αυτό ή απλώς το στήριξαν. Πολύ λίγα πράγματα κέρδισε το κίνημα των αγανακτισμένων στην πράξη. Γιατί όσον αφορά στις εντυπώσεις ασφαλώς και κέρδισε πολύ περισσότερα. Δεν αμφιβάλει κανείς πως ήταν το ξύπνημα ενός λαού από τη χειμερία νάρκη. Ενός λαού που έχοντας στρογγυλοκάτσει στον καναπέ του εδώ και χρόνια δεχόταν αδιαμαρτύρητα ότι κ ι αν του επέβαλαν οι εκάστοτε κυβερνώντες. Ενός λαού παθητικού, ο οποίος δεν είχε το κουράγιο να αντισταθεί. Σε επίπεδο θεωρίας λοιπόν το κίνημα των αγανακτισμένων κατάφερε να ερεθίσει τα αντανακλαστικά του Έλληνα και να τον τραβήξει στις πλατείες σε ειρηνικές διαμαρτυρίες με τεντζερέδια στα χέρια, ακομμάτιστα πανό και συνθήματα αποδοκιμασίας για σύσσωμο τον πολιτικό κόσμο.
Δεν ξέρουμε αν ο Έλληνας θίχτηκε από τον Ισπανό που τον ειρωνεύτηκε με την περίφημη φράση “ΗΣΥΧΙΑ ΜΗΝ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ” ή αν υπέβοσκε η διάθεση για διαμαρτυρία αλλά είτε έτσι είτε αλλιώς έδειξε πως μπορεί να στείλει μήνυμα. Βεβαίως το κίνημα αυτό πέρασε από δυσκολίες. Χαρακτηριστικό του ελληνικού λαού είναι ο διχασμός κι έτσι λοιπόν κι αυτό το κατά τα άλλα αθώο και ακηδεμόνευτο κίνημα διασπάστηκε στην Άνω πλατεία και στην Κάτω πλατεία. Κάθε κομμάτι ήθελε να επιβάλει τους δικού του όρους στο παιχνίδι. Και τι κατάφεραν; Όταν έγιναν οι πρώτες οργανωμένες προβοκάτσιες ο πολύς κόσμος απομακρύνθηκε. Επέστρεψε και ξενύχτησε όταν συζητούσαν μέσα στη Βουλή για την ψήφο εμπιστοσύνης μετά τον ανασχηματισμό και επέμεινε με παλμό και τόλμη όταν ψηφιζόταν το Μεσοπρόθεσμο και ο εφαρμοστικός νόμος.
Ωραία όλα αυτά, αλλά η ιστορία θα τα γράψει ως μια συγκινητική αλλά ανούσια παρένθεση. Γιατί τα κινήματα όπως και όλα στη ζωή κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Και το κίνημα των αγανακτισμένων όσο καλές διαθέσεις και να είχε, όση φρεσκάδα και ζωντάνια κόντρα στη δυσωδία του πολιτικού κατεστημένου δεν κατάφερε και πολλά. Τα μέτρα της κυβέρνησης και των δήμιων της τρόικα πέρασαν. Οι αποδοκιμασίες και τα γιαουρτώματα δεν πτόησαν τους Έλληνες πολιτικούς.
Το ξήλωμα του πουλόβερ της ελληνικής κοινωνίας συνεχίζεται. Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας επίσης προχωράει με ταχείς ρυθμούς. Ο ελληνικός λαός δε σταμάτησε ούτε στιγμή να δέχεται τα μαστιγώματα της κυβέρνησης Παπανδρέου.
Τι έφταιξε λοιπόν; Σίγουρα όχι οι προθέσεις. Σίγουρα όχι η συμμετοχή η οποία ήταν πάνω από κάθε προσδοκία.
Απλούστατα από ότι φαίνεται κατόπιν εορτής αυτά που ένωναν τους αγανακτισμένους ήταν λιγότερα από αυτά που τους χώριζαν. Αυτό το ετερόκλητο πλήθος ο όγκος του οποίου προκαλούσε δέος σε κάθε ξένο ή ντόπιο παρατηρητή δεν κατάφερε ποτέ να ενωθεί στην πράξη. Κι όσο σκληρό κι αν ακούγεται εξελίχτηκε σε ένα άσκοπο μπουλούκι το οποίο περιορίστηκε στη μούντζα και στο ΟΥΣΤ.
Οι συμμετέχοντες σε αυτό, από άλλο μετερίζι ο καθένας, αποδείχτηκε τελικά πως έχουν πολύ διαφορετικές απόψεις και θέσεις . Αναμίχθηκαν ακροδεξιοί, αριστεριστοι, προδομένοι Νεοδημοκράτες και Πασόκοι με τους πραγματικά αγανακτισμένους της ανεργίας, της οικονομικής ανέχειας, του φόβου για το άυριο και δημιούργησαν ένα κοκτέιλ που όσο ωραίο κι αν φάνηκε αρχικά ήταν καταδικασμένο να αποτύχει. Απλούστατα γιατί δεν είχε έναν κοινό παρονομαστή.
Κάποιοι είπαν πως ο ΚΑΝΕΝΑΣ των δημοσκοπήσεων ήταν αυτός που κατέβηκε στις πλατείες. Προφανώς και είναι έτσι. Το μεγαλύτερο κομμάτι όσων συγκεντρώνονται ακόμη και σήμερα στις πλατείες είναι εκείνοι που έχουν απογοητευτεί πλήρως από το πολιτικό σύστημα. Το ερώτημα όμως που τίθεται πλέον είναι το εξής: Αυτοί που βγήκαν μπροστά και έδωσαν βροντερό παρών επί τόσες μέρες θα ξαναγυρίσουν στα μετόπισθεν απέχοντας από τις εκλογές όποτε κι αν γίνουν αυτές; Αν συμβεί κάτι τέτοιο θα έχει πάει στράφι όλο το μήνυμα του κινήματος. Αν οι αγανακτισμένοι δεν εκφράσουν, όταν έρθει η ώρα, την αγανάκτησή τους και στην κάλπη το κίνημα θα αυτοακυρωθεί και στο τέλος θα ‘χει γίνει μια τρύπα στο νερό.
